't Nieuwe jaar wordt door de directie met een genoeglijke en gezellige avond ingezet, die voor alle toeschouwers eene oprechte verpoozing zal blijken. Vooreerst wordt de teere stemming reeds gewekt met Maurits Sabbe's "Bietje" dat voortreffelijk gespeeld wordt door Jenny Van Santvoort, Edward Godé en Remy Angenot, hetzij dus de bezetting van voor vele jaren reeds, waarvan wij weliswaar iedere beweging en intonatie kennen, maar die niettemin toch nog steeds even frisch aandoet.

Daarna ging dan "Robbedoes" een suikerzoet blijspel van Mevrouw Christien Van Bommel-Kouw en Henk Bakker. Dit blijspel is geene revelatie en het bedoelt ten slotte alleen maar te keren op de gevestige reputatie van den verzekerden bijval die werken als "Peggy m'n schat", "Overschotje", "Bruine suiker" en dgl. genieten. Het draagt bovendien het cachet van de zooveel ontelbare Hollandsche meisjesboeken waarin de bakvisschen al heel spoedig getrouwd geraken. Er is dan ook een overvloed van sentimentaliteit en van romantiek in dit blijspel, terwijl de humor over tal van inslaande replieken verspreid ligt. Het stuk is eigenlijk naar een al te eenvoudig recept opgebouwd, het amuseert evenwel doorloopend, en waar het dan ook nergens aanstoot geeft, zullen wij het eenvoudig aanvaarden als een eenvoudig plezierig gevalletje, zonder diepgang, zooals het bedoeld werd.

"Robbedoes" is een ideaal stuk voor al deze die van romantische liefde houden, maar meer nog misschien voor allen die zich even van de ruwheid van de werkelijkheid willen losmaken. Het loopt inderdaad over van vriendelijk optimisme en zoo overtuigend zelfs dan men er alle kommer en zorg zal bij vergeten. Er worden maar eventjes drie huwelijken in klaar gebracht, langs verschillende wegen, die men in tooneeltaal verwikkelingen noemt, maar die in dit geval zoo doorzichtelijk voorkomen, dat er bezwaarlijk van intrigue kan spraak zijn.

Onder de leiding van Louis Belloy wordt van "Robbedoes" eene geestige en luchtige opvoering geven. Ida Wassermann vindt in de titelrol de gelegenheid om aan vroeger gelijkaardige uitbeeldingen te herinneren, maar zij doet het toch op zulke innemende en gezellige wijs dat den behaalden bijval voor een groot deel ten persoonlijken titel voor haar bedoeld wordt. Het mag trouwens als eene niet geringe verdienste aanzien worden dat zij niettegenstaande deze herinnering toch persoonlijk werk levert en aan het nieuwe beeld kracht van natuurlijkheid verleen. Remy Angenot was als de jonge voogd bijzonder sympathiek om aan de ontvlambaarheid van een jongen meisjeshart tegenover hem te doen gelooven. Eliza Van Camp was voortreffelijk getypeerd als de hoogmoedige en precieuze Florence, en een beetje Haagsch accent verschafte verschillende leuke tinten.. Edward Deleu was haar partner, maar wij hadden Hein de Bont ietwat gemoedelijker voorgesteld. Voor het derde paar moesten Dolly De Gruyter en Louis Belloy zorg dragen en zij deden dat met rustige zekerheid. Van hunne liefde die nog jong gebleven is al wordt zij zoo laat onder woorden gebracht gaven zij een ontroerend beeld. Willy Condès en Jeanne Cammens stonden voor de dienstbodenrollen, de enigen die niet tot een paar verenigd werden!

Het dekor was keurig en netjes samengesteld!

De opvoering verwierf terecht eenen grooten bijval, ie op sommige oogenblikken zoo nadrukkelijk klonk, dat men zou kunnen veronderstellen dat het stuk niet zoo heel spoedig zal uitgekeken zijn.